Naar zee

Ik hou van de zee! Ik hou van de uitgestrektheid ervan, van de kracht van de golven, van de krijsende meeuwen, ja, zelfs van het zand tussen mijn tenen! Deze zomer zwom ik in het kristalheldere water van de Adriatische zee: ik herinner me nog zo hoe ik me tegelijkertijd vrij en ‘klein’ voelde: een lesje in nederigheid krijg je met een simpele plons in zee. Ook de Belgische kust kan me bekoren en zo ging ik gisteren een dagje naar zee met een goeie vriendin.

Na wat gedoe met de treinen (de trein is altijd een beetje reizen!) kwamen we aan op onze bestemming voor die dag: Oostende! Ons eerste plan was een leuke plek vinden (liefst in de zon met zicht op zee) waar je een lekker koffietje kon drinken met iets lekkers erbij om dan héél lang en uitgebreid bij te praten. Na wat zoeken, vonden we die plek. We babbelden over vanalles en nog wat: over onze voorbije vakantie(reis), over onze kinderen, over hoe de zomer energie geeft,… over hoe leuk we het vinden om tijd samen door te brengen.

Het volgende op de planning was een bezoek aan een tentoonstelling van Anna Boch: zelf ben ik niet zo’n bijzondere kunstliefhebber, maar die vriendin van me wel, dus vergezelde ik haar graag. Anna Boch bleek naast een uitmuntende kunstenares - die verschillende stijlen integreerde en er zo haar eigen unieke ding mee deed- ook een heel bijzonder (en lang!) leven te hebben geleid. Opgegroeid in een rijke familie, gevoed door kunst en schoonheid, stippelde ze heel autonoom haar eigen levenspad uit. Ze maakte keuzes -wars van alle maatschappelijke verwachtingen- en stond dapper haar vrouwtje in een mannenwereld. Mocht ze nu geleefd hebben, zouden we haar ‘hoogbegaafd’ hebben genoemd. Ik genoot van het struien doorheen de tentoonstelling, van schilderij naar schilderij, en van mijn vriendin die me regelmatig zaken toefluisterde die extra aandacht verdienden: de overgang van de ene stijl in de andere, van het impressionisme naar het pointisme etc. Toen we weer buitenstonden, realiseerde ik me dat zo’n museumbezoek je de kans geeft om even uit de dagelijkse routine te stappen, doordat al je zintuigen worden aangesproken door de kunst en de hele setting die daarbij hoort. Ik had gedurende 1.5 uur geen seconde gedacht aan dagdagelijkse beslommeringen maar liet me even helemaal onderdompelen in het leven en werk van Anna Boch. Of hoe een museumbezoek een vorm van mindfullness kan zijn…

Na een eenvoudige maar heerlijke late lunch op de trappen van het Casino, installeerde we ons op het strand waar we ons gesprek verderzetten, enkel onderbroken door een korte plons in zee. Terwijl we een ijsje aten op de dijk, zagen we plots dat de redders alle zwemmers uit zee werkten. Vervolgens kwam brandweer en politie aan, verschillende reddingsbootjes voeren onrustig heen en weer en op het strand kamden redders op één lijn het hele strand uit… Er was duidelijk iets aan de hand, vermoedelijk was er een kind vermist…

Mensen verzamelden zich op de dijk om toe te kijken, er trad een soort ‘zoem’ op, alsof storende omgevingsgeluiden werden gedempt, zodat alle aandacht en focus naar de reddingsactie op het strand kon gaan. Ik voelde me verbonden in de collectieve onrust en angst die neerdaalde. Plots werd die ‘zoem’ doorbroken, redders keerden rustig terug naar hun wachtpost, we interpreteerden dit als dat het kind wat gevonden. De spanning viel weg en toeschouwers zetten hun wandeltocht verder. Mijn vriendin merkte op hoe waardevol het zou zijn als één van de redders in een luidspreker zou omroepen: ‘het kindje is gevonden en weer veilig terug bij zijn mama’!’. Waarop dan ongetwijfeld een applaus zou volgen en duimen zouden worden opgestoken naar de redders die fantastisch werk hadden geleverd. En we allemaal samen – zoals we collectief die angst voelden- nu collectief die opluchting zouden voelen en daardoor verbonden onze (levens)tocht verderzetten. Jammer dat de kans niet werd gegrepen om ons sociaal kapitaal te voeden. De wereld heeft er zoveel nood aan…

En dus wil ik graag als ‘klein’ mensje daar mijn steentje toe bijdragen door in te zetten op verbinding. Want dat dagje aan zee werd alleen maar zo heerlijk, zo vol, zo interessant en inspirerend doordat ik het samen kon doorbrengen met die geweldige vriendin van me.

Ik wens éénieder van jullie zo’n dagjes aan zee toe!

“Connection is why we're here. We are hardwired to connect with others, it's what gives purpose and meaning to our lives, and without it there is suffering.” (B. Brown)

Geniet nog van die laatste vakantieweken: misschien kan er nog wel een ‘dagje zee’ worden ingepland!?