Hoogbegaafdheid: een beladen term

'Hoogbegaafdheid': het blijft een beladen term. Mensen durven het woord amper uit te spreken uit schroom en angst voor de reacties van de omgeving, ... Het zou niet zo hoeven te zijn. Als je kind een kei is in voetballen, of je dochter een muzikaal talent, dan kan dat wel worden benoemd, zonder schroom maar net met trots. De omgeving reageert met gepast applaus. Vervolgens wordt er nagedacht over de beste ondersteuning voor dat talent: een voetbalclub met een goeie coach en een juist 'klimaat', een muziekacademie waar docenten stapsgewijs de kinderen laten kennismaken en oefenen met dat muziekinstrument dat best bij hen past. Er zijn trainingen en oefenschema's: haja, er moet ook thuis worden geoefend, maar dat is ok, dat hoort zo, hij/zij doet dat graag, het is zijn/haar talent. 


Van kinderen die hoogbegaafd zijn, wordt verwacht dat alles vanzelf gaat, dat hun cognitief talent zich vanzelf ontwikkelt, dat zij geen uitleg, ondersteuning, coach nodig hebben... Hoezo dan? Waar zit het verschil? 


Hoogbegaafdheid is niet enkel die cognitieve voorsprong, het zijn ook die muzikale talenten, en die stervoetballers, ook die vertonen een bovengemiddeld potentieel dat mits de juiste ondersteuning kan groeien en bloeien. Moeten we als individu dan elke gave die we hebben ontwikkelen en daartoe op zoek gaan naar de juiste omgeving? Dat is een vraag die ieder voor zich moet beantwoorden. Wanneer het echter zo is dat het niet herkennen en niet ontwikkelen van een gave resulteert in kinderen en jongeren die schoolmoe worden, zich alleen en weinig begrepen voelen, zichzelf verliezen in aanpassingsgedrag om er toch maar bij te kunnen horen... dan lijkt het antwoord wel duidelijk...



Statistieken en advertenties bekijken

Bericht promoten





Alle reacties:1212


Hoogbegaafdheid: een beladen term

{{ popup_title }}

{{ popup_close_text }}

x