Je bent er sterker uit gekomen

We zeggen het met de allerbeste bedoeling, als een compliment, het is immers een verdienste, iets om trots op te zijn. Nog bewonderenswaardiger wordt het als iemand erin slaagt dat recht krabbelen op eigen kracht te doen, supersterk is dat. En versta me niet verkeerd, dat is het ook: naast post-traumatische stress bestaat er ook zoiets als post-traumatische groei. Vermoedelijk is het dat wat we zien en benoemen als ‘sterker’. 

Ikzelf mocht ook al meerdere keren deze uitspraak ontvangen. Het deed me altijd deugd als iemand het tegen me zei: het was heftig en zwaar geweest, maar ik was er weer doorgesparteld op eigen kracht want ik wil de omgeving toch niet te veel belasten, ik kan dat wel alleen en voilà, als cadeau voor al dat gespartel en gewroet word je dan sterker. De laatste tijd vraag ik me af of dat wel klopt: veerkrachtiger, ja, maar sterker? Of is dat hetzelfde? 

Wanneer het leven zwaar toeslaat, de grond onder je voeten wordt weggemaaid, wanneer niets nog zeker is en er enkel verdriet, pijn en angst is…. wie blijft dan nabij? Wie staat naast jou in die rauwheid? Wie durft dat aan? Is daar iemand? 

En ook, laat jij dan iemand toe of mag er niemand jouw kwetsbaarheid aanschouwen? In het laatste geval, zal je er alleen doorspartelen, je creëert een pantser van boosheid of misschien zelfs vrolijkheid om te overleven. Zo ontwikkel je een nieuwe modus operandi, je krabbelt weer recht, laat die zware periode ogenschijnlijk achter je. Je bent niet meer wie je was. De omgeving merkt dit op en benoemt het als ‘je bent er sterker uit gekomen’. 

Zelf herinner je je vooral het gevoel van immense eenzaamheid…

Hoe zou het zijn als we wél iemand toelaten op die rauwe momenten die ook bij het leven horen? Hoe zou het voelen als die personen dan kunnen voorkomen dat we een pantser maken omdat zij ons pantser willen zijn? Hoe zou het zijn om ons gedragen te voelen in die momenten van intense pijn, angst, verdriet en teleurstelling? We krabbelen ongetwijfeld ook weer recht, niet alleen maar samen met diegene die al die tijd de moed had om dichtbij te blijven. 

Dan wordt de relatie sterker en daarmee wij beiden.

Laten we daarvoor gaan. Laten we stoppen met het prijzen van het sterk worden van het individu waarmee we de illusie wekken dat daarin opperste kracht schuilt. Het klopt niet, of beter, ik geloof het niet (meer): de échte kracht schuilt in de verbinding, de connectie, nét op die momenten waarop we zelf alle connectie dreigen te verliezen. Laten we de moed vinden om nabij te blijven of anderen toe te laten in die rauwe momenten en zo samen te werken aan sterke relaties!